miércoles, 27 de enero de 2016

CLUB DE LECTURA: LO BREVE SI BUENO...


6 comentarios:

  1. Los relatos que leímos hoy fueron los siguientes:
    LOS RELOJES; Ana María Matute
    OLOR A CEBOLLA; Camilo José Cela
    ¿Os gustaron?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Por suposto (coma sempre) pero hai que matizar. Non son relatos infantís, destos que te sorprenden cun final apoteósico e xa. Pertencen a un un xénero máis profundo no que se tratan temas non gustosos de falar. Por exemplo, no último relato -"Olor a cebolla"; Camilo José Cela- inmiscúese na obsesión humana. Esa parte de nós que, ás veces en segredo, outras abertamente; intentamos conservar morbosamente, con gusto ou repugnancia. Son relatos de análise académico.
      Pero que conste que sempre gosta asistir a estas reunións!!!
      Xian Faro Rodríguez á tecla.

      Eliminar
  2. Autora: Emilia Pardo Bazán
    Título: “Un duro falso”
    Editorial: CLRB (Club de Lectura de Relatos Breves)
    Patrocinador: Bibliocasares

    Pasemos á acción. Que se pode esperar dun relato da maior representante do naturalismo en España (sendo galega, por certo)?
    O típico: representación da realidade en diferentes puntos. Variantes dialectais, sociedade da época, etc. Pois ben, a pesar de este ser un relato curto –un de tantos que todos os mércores no primeiro recreo na aula de Literatura Universal lemos- Emilia escribe nesta vertente. Serve, polo tanto, como unha pequena introdución a esta corrente literaria e déixanos enxergar, quizais, as bases do que é unha estrutura moito maior.
    A autora, sinopsianamente, fálanos dun daqueles aprendices que tiñan que pagar a un mestre que nada lles ensinaba. E as falandurías da xente, e os alcumes desprezativos, e a xenreira do mozo, e a paliza ensanguentada, e a vinganza espontánea.
    Non recomendado para menores de doce anos, e sempre para persoas que gusten dun amplo vocabulario xa que a linguaxe que emplea Emilia é anterga: diferente á de cotío. Mais, polo contexto e se andas avispado, o contexto enténdese ben.
    Palabras antónimas a felices, bonitas, prezadas, amables, gorentosas, delicadas e agarimosas; imaxinarias ou fantasiosas.
    A verdade é natural. Impredecíbel, salvaxe.

    Un comentario curto para un relato deste calibre.

    Xian Faro

    ResponderEliminar
  3. Lendo nós sobre Wu Ch’eng-en (soa a chino), La sentencia.
    Velaquí un deses relatos que, aínda que máis ou menos sexamos os de sempre cada ano, débese ler. Unha combinación mestra de letras para acadar a linde da perfección na forma de palabras que, nunha coreografía matematicamente calculada, danzan oracións heterocromáticas para construír heraldos enunciados dun compendio de EXPLOSIÓION MENTAL! Moz@s!, que isto é mellor ca a drogha –é drogha insustancial, mellor dito- e os mércores no primeiro recreo na aula de Literatura Universal tamén é de balde. Uf se coloca! Colócate na cadeira cando caes coa sorpresa desas que che deixan con calafríos suorosos mentres o teu cerebro entra na fase REM –cos ollos abertos- e un rostro macilento advirte ás túas compañeiras que busquen o botón de “Reset”.
    Así estou eu.
    Ben, pois non vos asustedes que somos moi agradables (ghe, ghe, ghegheghe). Como ía comentado, este autor xoga cos dous planos, real e surrealista para tinguir de acedo todo cun toque final. Imaxinádevos que sodes pintores ou escultores e cando xa tedes rematada a vosa obra, gravádeslle un nariz, que por si soa non é máis que a máis normal do mundo. Exactamente normal (curioso termo na continua combinación xenética), sen ningún tipo de destacamento. Pero cando rematades, e comprobades o plano xeral, o traballo adquire toques grotescos, famélicos e graves.
    E que non me aguanto máis, e que volo ides ler, xa está, a esta convido eu:
    Aquella noche, en la hora de la rata, el emperador soñó que había salido de su palacio y que en la oscuridad caminaba por el jardín, bajo los árboles en flor. Algo se arrodilló a sus pies y le pidió amparo. El emperador accedió; el suplicante dijo que era un dragón y que los astros le habían revelado que al día siguiente, antes de la caída de la noche, Wei Cheng, ministro del emperador, le cortaría la cabeza. En el sueño, el emperador juró protegerlo.
    Al despertarse, el emperador preguntó por Wei Cheng. Le dijeron que no estaba en el palacio; el emperador lo mandó buscar y lo tuvo atareado el día entero, para que no matara al dragón, y hacia el atardecer le propuso que jugaran al ajedrez. La partida era larga, el ministro estaba cansado y se quedó dormido.
    Un estruendo conmovió la tierra. Poco después irrumpieron dos capitanes, que traían una inmensa cabeza de dragón empapada en sangre. La arrojaron a los pies del emperador y gritaron:
    -¡Cayó del cielo!
    Wei Cheng, que había despertado, la miró con perplejidad y observó:
    -Qué raro, yo soñé que mataba a un dragón así.
    FIN

    Entendedes agora o que vos escribía? É unha obra bastante simple na trama xeral, moi lineal todo. Unha rápida presentación –a hora da rata?-, introdución fugaz aos elementos fantásticos e mitolóxicos da cultura occidental –o probe draghonsiño-, e unha partida de xadrez que, tal vez, se o autor o quixese, podería ser unha metáfora identificada co funcionamento do propio cerebro humano. Xa está? NON, mighiños. A condecoración final suculenta esta obra dun xeito sublime. Como caída do ceo!
    Tanto o vocabulario como as expresións, como poderedes comprobar, non son nada do outro mundo na nosa lingua. Porén, gustaríame ler este relato na lingua orixinal (ler, non só pasar a vista por garabatiños; comprender e sentir eses tatuaxes históricos). De seguro que sería moi diferente os matices e as connotacións que aquí se nos presentan.
    E, pola miña parte, máis nada. Deica!
    Xian Faro Rodríguez, 4º ESO

    ResponderEliminar
  4. Por certo, comentei este relato porque me pareceu apropiado, non porque o tivésemos lido recentemente.

    ResponderEliminar
  5. ¿Cómo ha de sus dedos determinar
    el escritor que llegar
    a lo alto quiere?
    ¿Qué ha de redactar
    en el afán de representar
    el credo, Amor, sudorosas sienes?
    Pues aquí tienes
    querido lector,
    si la métrica acompaña tu melodía interna,
    sempiterna
    téngala presente,
    este poema no ausente.
    Cántico doloroso al cubo de la basura,
    es el poema
    que merece condena
    so pena
    de Ingeniosidad de Gran Altura.
    Un comentario
    lírico
    es cívico
    en este famoso apartado literario.
    Rafael Morales tertulia con osadía,
    sobre la capacidad que un día,
    los objetos desechados
    por los humanos,
    las cosas
    tiradas por las personas,
    hubieron sido reales.
    Versa en cuatro,
    dos cuartetos
    en la cúspide y duplicado
    un terceto encadenado;
    nada de ello es obsoleto,
    crea así Arte Mayor el maestro.
    Con más de una personificación,
    y alguna que otra metáfora,
    elogia la composición,
    la basura.
    Y, aunque esto no es más que mi opinión,
    el autor critica con devoción
    la poca ternura
    con la que un vidantante,
    cabeza dura
    y olvidadiza,
    practica actos homicidas
    hacia la desintegración
    de materia
    sin apenas plantearse siquiera
    de ella su reutilización!
    Quizás sean doce bromas,
    una emanación de humor
    con habilidosa mente del escritor,
    mas es ahora hora de sacar el tema a coalición:
    ¿Qué opina el pueblo
    del cartón del papel higiénico
    al que yo apelo el futuro
    -y no feérico-
    grado o posición
    de guarda lápices para una desordenada habitación?
    ¡Si es que cae de cajón!
    Y creo que no debo comentar más,
    no por no rimar,
    que a eso se le denomina “disfrutar”,
    sino para darle a más gente la oportunidad de rellenar
    lo que a un servidor se le ha debido de olvidar.

    Busquen, ahí donde están, amparo a la lectura, por lo menos los findes. ¡Arreando!
    Xian Faro Rodríguez, 4º

    ResponderEliminar